موسی پس از چهل شب از میقات پروردگار برمی گردد درمیان راه ،خدا به اشاره از وضعیت قومش باخبرش می کند .موسی به میان قومی می رود که به لطف ومعجزه الهی  از سلطه برزگترین فرعون نجات یافته اند ،اما با غیبت چهل روزه موسی  ،گوساله پرست شدند .برای موسی که طبیب روح آنهاست  گران آمد خشم وغضب سراسر وجودش را فراگرفت ،قبل از همه به سراغ جانشین خود هارون رفت به تعبیر قرآن سروریش اورا گرفت وبه طرف خودکشید ،این تعبیر نشان از نهایت خشم موسی است .یعنی پیامبران الهی باکسی تعارف ندارند برادر وقوم وخویش نمی شناسند ،هرکس خطا کند مورد غضب آنهاست .

(سروریش از نقاط حساسی است که با آن می توان برفرد تسلط پیداکرد واز همین روسرباز باید این دو عضو راباتیغ بتراشد !)

خشم موسی چگونه فروکش می کند ؟ هارون برادراو ،از تعبیری آرام بخش بهره می گیرد ، موسی را به نام خطاب نمی کند ،برادر هم نمی خواند بلکه "پسر مادر "می خواند ! نام مادر برزبان می آوردومی گوید که شماتتم نکن قوم تو به من فشار آوردند حتی قصد جانم را کردند ومن تلاشم را کردم .نام مادر آرامش بخش است   وموسی آرام می شود واینجاست که برای مغفرت خود و برادرش دست به دعا برمی دارد و....

وقتی خداوند  درسوره اعراف بنی اسرائیل را به خاطر پرستش گوساله سرزنش می کند سوال جالبی را از وجدان های بیدار مطرح می کند ."الم یروا انهم لا یکلمهم ولاهیدیهم سبیلا؟"

آیا ندیدند که این معبود (گوساله ) نه سخن می  گوید ونه راهی به آنها نشان میدهد ؟

ازمیان همه شئون معبود به این دو اشاره کرد .گویا اولین شرط وشان معبود این است که سخن بگوید ارتباطی برقرار شود خطابی از آن سو بیاید وندایی از این سو برود .این همه تاکید بر دعا نیز برای همین ارتباط است ،حتی خدا از موسی می خواهد نمک غذایش وعلف بزش را از خدا بخواهد .  

دومین شان معبود نیز هدایت است.  این اثر عملی وکار کرد این عبادت است .عبادت فقط برای رفع یک نیاز وارضای یک عطش روحی نیست بلکه باید اثر آن در هدایت انسان ونشان دادن راه به او آشکار شود .

درجریان گوساله سامری چند نکته وسوال مطرح است . اولا قرآن فرمود گوساله ا ززیور آلات آنها ساخته شد اینهمه طلا درمیان بیابان از کجا همراهشان بود ؟ ظاهرا چون خروج بنی اسرائیل از مصر شبانه ومخفیانه بود  واز سویی مرواداتی بین آنها وقبطی ها وجود داشت وسنت عاریه دادن طلا بین آنها رایج بود (در شرع اسلام هم زکات طلا را عاریت دادن آن نامیده اند ) حضرت موسی آنهارا از پس دادن این طلاهای امانی به خاطر مسائل امنیتی بر حذر داشت وسپس از آنها خواست همه این طلاها را در جایی جمع کنند تا او ترتیب پس دادن آن را بدهد وسامری از همین ذخیره استفاده کرد .

مطلب بعد اینکه چرا از طلا وچرا گوساله ؟

شیاطین همیشه برای نفوذبرمردم از نقطه حساسیت وحافظه تاریخی آنها بهره می گیرند  .طلا در نظر مردم دارای جاذبه خاصی است ازسویی گوساله موجودی مقدس نزد آنان بود سالها گوساله آپیس مورد پرستششان بود وحتی روی میز قضات برای سوگند وجود داشت .

باید دید نقطه ضعف ما کجاست ؟ دشمن امروز برای نفوذ در دل ما از چه نقاطی وارد می شود ؟مدخل ورودی شیاطین کجاست ؟؟

آیا میدانید یکی از دانشگاهها ی انگلستان بزرگترین مرکز شرق شناسی است ؟نقاط قوت وضعف ما زیر ذره بین آنهاست !باید بهوش بود ! 

خداوند درسوره اعراف سخن از  یک سنت  ثابت به میان می آورد این که با آمدن هر پیامبری  دشواری ها وفشارها وتنگناها نیز به میان می آید  چرا ؟ "لعلهم یتضرعون" 

این سختی ها موجب بیداری است .انسان های درخود فرو رفته ای که نیاز به بیداری ودرمان دارند ،انبیا طبیب وار به یاری آنها می آیند تا به خود آیند ونگاه مادی به زندگی را بگذارند وبگذرند ،کبر وغرور را رها کنند وبه رشد وتعالی برسند .انسانها آستین را می بینند ودست را فراموش می کنند تا اینکه تکانی ایجاد شود وابتلاها این تکان است تا "دست " را و"ولی نعمت" را ببینیم .

اگر بیدار نشدند سنت دیگری به میدان می آید به جای فشارها راحتی وآسایش رخ می نماید .فرصت دادن ورها کردن ،مکر وامهال الهی ، وسپس عذاب دردناک الهی ...

قرآن کریم در دوسوره اعراف وبنی اسرائیل جریان وعده خدا با حضرت موسی (ع)  را بیان می کند نکته زیبا اینکه در هر دومورد سخن از شب است "وواعدنا موسی ثلاثین لیله" آیا خدا روزهای موسی را رها کرده وقرار دیدار او با پیامبرش فقط شب است ؟  واگر این وعده شبانه روزی است چرا فقط شب مطرح شده است ؟ 

راز قضیه در این است که خدا حساب ویزه ای برای "شب" باز کرده است .گویی راه رسیدن به خدا شب است  .شب است که اسرار الهی را به روی انسان باز می کند .

شب خیز که عاشقان به شب راز کنند 

جالب است که وقتی خدا مشکلات فراروی رسول گرامی اسلام را گوشزد می کند اورابه بیداری شب فرا می خوتند گویا تنها راه تحمل مشکلات رسالت در تهجد وشب زنده دار ی است .

راستی ما چقدر از نعمت راز آلود شب بهره می گیریم ؟

نکند شب  تجلی غفلت  ما باشد