امروز میلاد پدرمهربان ورنج کشیده امت پیامبر علی (ع) بود.غروب روزی است که روز پدرش نام نهاده اند .

امروز همه از پدرنوشتند آنها که پدرداشتند از او تجلیل کردند

وآنها که نداشتند اشک حسرت ریختند وهدیه ای ای نثارش کردند .

برخی از پدران آسمانی خود نوشتند وگفتند وبرخی که هنوز چشم امید به بازگشتش داشتند .....

اما امروز یک پدر مهربان ،پدری که با دردهای مردم دردمند می شود ،پدری که بر غصه های امتش  اندوه می خورد ،پدر ی که برگناهان  امتش اشک میریزد واز غفلت آنها استغفار می کند هم بود که چشم انتظار توجه ما بود

وچقدر درلحظات این روز به یادش بودیم وبرایش چه کردیم ؟

آیا دل او از اعمال ما شاد شد ؟ آیا لبخند رضایتی برلبانش نشاندیم ؟

وآیا او را بر آمادگی خویش بر درک حضورش امیذوارساختیم وآیا .........

امام رضا (ع) این پدر رااینگونه معرفی می کند :امام مونسی است غمگسار، و پدری است مهربان ، و برادی است مهربان و (در مهربانی مانند) مادری است نیک رفتار نسبت به فرزند خردسال، و او پناه مردمان است به هنگام پیش آمدهای ناگوار.

خداکند کسی امروز به یاد این پدرمهربان هم بوده باشد

چقدر شهدا مهربانند  وچقدر نگران مرگ ما هستند . 23 سال از پایان جنگ گذشته است  ما سالهاست مرده ایم وشهدا هنوز زنده اند .هر از چند گاه می آیند تا به ما نسیم حیات ببخشند .می آیند تا مشام جانمان را با عطر  خوش شهادت معط رسازند .می آیند تا یاد آن روزهای زیبا را به نسل سوم انقلاب نشان دهند .می آیند تا ما را از روز«مرگی » مان نجات دهند .ا ز هر کوی وبرزن که میگذرند عطربیداری می افشانند ومی روند . شاید از همین رو بود که بسیاری از آنان دوست داشتند گمنام بمانند ونشانی از آنان برنگردد لابد می خواستند بیدارگر سالهای بعدمان باشند .فرزند شهید مفقودالجسدی  می گفت  شاید بارها پدر را تشییع کرده باشیم وبی خبر !!!!!!!

وامروز که فرزندان روح الله درآغوش پدر آرام گرفته اند باید بیندیشیم دربرابر دین بزرگی که امام بر دوشمان نهاد  ودین بزرگی که شهدا برما دارند چه کرده ایم  و وای بمرا اگر جوابی نداشته باشیم و.... 

امام جواد(ع): افزونی نعمت از جانب خداوند بریده نشود تا شکرگزاری از سوی بندگان بریده شود.
ولادت دردانه امام رئوف برشما مبارک باد 

خدا می داند، ولی ...

آن روز که آخرین زنگ دنیا می خورد دیگر نه می شود تقلب کرد
و نه می شود سر شخصی را کلاه گذاشت

آن روز تازه می فهمیم دنیا با همه بزرگی اش از یک جلسه امتحان مدرسه هم کوچکتر بود!

... و آن روز تازه می فهمیم که زندگی عجب سوال سختی بود

سوالی که بیش از یکبار نمی توان به آن پاسخ داد

خدا کند آن روز که آخرین زنگ دنیا میخورد، روی تخته سیاه قیامت
اسم ما را در لیست خوب ها بنویسند

خدا کند حواسمان بوده باشد و زنگهای تفریح
آنقدر در حیاط نمانده باشیم که حیات را از یاد برده باشیم

خدا کند که دفتر زندگیمان را زیبا جلد کرده باشیم

و سعی ما بر این بوده باشد که نیکی ها و خوبی ها را در آن نقاشی کنیم

و بدانیم که دفتر دنیا چرک نویسی بیش نیست

چرا که ترسیم عشق حقیقی در دفتری دیگر است

تولد انسان روشن شدن کبریتی است و مرگش خاموشی آن!

  بنگر در این فاصله چه کردی؟

   گرما بخشیدی...!؟

  یا سوزاندی...؟!