در سالی که قحطی بیداد کرده بود و مردم همه زانوی غم به بغل گرفته بودند مرد عارفی از کوچه ای می گذشت غلامی را دید که بسیار شادمان و خوشحال است. 

    

به او گفت:

چه طور در چنین وضعی می خندی و شادی می کنی؟

 

جواب داد که:

من غلام اربابی هستم که چندین گله و رمه دارد و تا وقتی برای او کار می کنم روزی مرا میدهد، پس چرا  غمگین باشم در حالی که به او اعتماد دارم؟

آن مرد عارف که از عرفای بزرگ ایران بود، می گوید:

"از خودم شرم کردم که یک غلام به اربابی با چند گوسفند توکل کرده و غم به دل راه نمی دهد و من خدایی دارم که مالک تمام دنیاست و نگران روزی خود هستم...!"

زنده بودن حرکتی افقی است از گهواره تا گور

و زندگی کردن حرکتی عمودی است از زمین تا آسمان . 

حدایا زندگی عطایم کن که از«زنده بودن »و«نبودن» خسته شدم

آب‌ها خط‌کشی نمی‌کنند، هم دست‌های پاک را می‌پذیرند و هم دست‌های آلوده را. آینه‌ها هم مرزبندی نمی‌کنند، هم چهره‌های زشت را نشان می‌دهند و هم چهره‌های زیبا را.

پیامبر(ص) هم آب بود و هم آینه، یعنی برای همه بود. یعنی همه از اخلاق خوب پیامبر(ص) برخوردار بودند و بهره می‌بردند. پس اگر پیامبر(ص) مهربان بود، با همه مهربانی می‌کرد و اگر حرمت و احترام می‌گذاشت، برای همه بود. اگر گره گشایی می‌کرد، گره از کار همه می‌گشود، او هرگز اهل تبعیض و تفاوت نبود.

زرگرها وقتی بخواهند بدانند که سکه‌ای طلا هست یا نه، آن را به زمین زده و آنگاه از جنس صدای آن متوجه می‌شوند.

خدا هم زرگر عالم است وقتی بخواهد بفهماند کسی طلا هست یا نه و یا جنس خوبی دارد یا نه، او را چند صباحی ـ و به ظاهرـ به زمین می‌زند و مشقات و مشکلاتی را برایش فراهم می‌سازد و آنگاه از جنس حرف‌ها و برخوردها و رفتارهایش مشخص می‌کند که او چگونه آدمی است.

دندان پیامبر(ص) را شکستند اما او به جای آن که نفرین کرده و نفرتی در دلش پدید آید دستان خود را به سمت آسمان بلند کرده و می‌فرمود:
"اهد قومی انهم لا یعلمون؛ خدایا اینها نمی‌دانند و تو اینها را هدایت کن."
یعنی جواب بدی را با خوبی می‌داد. 

حال اگر اسوه ما پیامبر(ص) باشد ما هم باید بدی‌ها را با خوبی جواب دهیم.

دوستان خدا ، تمام دلخوشی من ، به نام های شماست ، نه از رفتارتان چیزی در من است نه از باورهاتان . از آن یقین عمیقی که شما را استوانه های زمین میکند در من اثری حتی نیست . تمام رابطه من باشما به اسمهاتان بند است .
حال من ، مثل غاری است که قبلا دهانه ای به روشنایی داشته ، دهانه ای که از آن نور و گرما میریخته تو و لجن دیواره ها و کپک زمین را می خشکانده است . ولی حالا سنگهای خود ساخه ام تمام مسیر عبور نور را بسته اند ، شده ام غار بی منفذ . و البته غار بی منفذ که اسمش غار نیست ، شکافی توی زمین است ، هیچ کس هم نمی فهمد که روزی غار بوده ، چون حالا مدفون زیر سنگهاست . تنها فرقی که بین من با خاک و سنگ اطرفم مانده ، این است که پیش از بسته شدن دهانه ی روشناییم ، کسی نام های شما را انگار در من فریاد کرده است . فریاد کرده : « محمد صل الله علیه و آله » ، « علی علیه السلام » ، « فاطمه علیهاالسلام » ، « صادق علیه السلام » و ...الان من مسدود شده ام ولی نه که غار بوده ام هنوز این نام ها در من تکرار می شود پژواک اسمها لای دیواره ها و سنگهام مانده ، تنها بارقه ی امیدی که حالا هست همین است که رهگذری از این جا بگذرد و پژواک این نام ها را از زیر صخره ها بشنود ، سنگها را بزند کنار و باز مرا به روشنایی برساند .تمام دلخوشی من ، به پژواک نام های شماست ، چه شیرین است نامهاتان . ( فما احلی اسماءکم ؛ زیارت جامعه کبیره )

دکتر فاطمه شهیدی