پاره ای دنیا راخانه می دانند از این رو هرجور دل شان بخواهد زندگی کرده و رفتار می کنند درست مثل خانه خود که انسان به میل خود می پوشد، می نوشد و هیچکس هم حق خرده گیری و ایراد و اشکال بر او را ندارد. ولی مردان خدا دنیا را خانه نمی بینند بلکه خوان حق قلمداد کرده یعنی آن را نوعی میهمانی تلقی می کنند و اینجاست که تابع میزبان خود اند و هر کجا که او بگوید می نشینند و هرگونه که با مذاق او جور باشد می پوشند و در یک کلمه خود را یله، آزاد و رها نمی انگارند.
    یادش بخیر! در قدیم آسیاب ها آبی بود، البته در ظاهر از آب هیچ خبری نبود و آنچه به چشم می آمد دو قطعه سنگ بزرگ دایره ای شکل بودکه می چرخیدند و در میان خود گندم ها را آرد می کردند اما چرخش سنگ ها از خود نبود بلکه از چرخش آبی بود که در زیر جاری بود. و داستان ما آدم ها چقدر به همان سنگ های آسیاب نزدیک و شبیه است. چون ما هم اگر در این دنیا چرخش وگردش و حرکت و اقدامی مثبت داریم نه از خود که از خداوند است و این صریح سخن خداوند در قرآن کریم است که فرمود: آنچه از خوبی به شما برسد از اوست.

زمین سردش بود، زیرا ایمانش را از دست داده بود ؛ نه دانه ایاز دلش سر در میآورد و نه پرنده های روی شانه هایش آواز
میخواند. قلبش از ناامیدی یخ زده بود و دستهایش در انجمادتردید مانده بود.

درخت شک کرده بود، به پرنده شک کرده بود.
خدا گفت: به یادمیآوری ایمان سال پیشت چگونه به پختگی رسید؟ تو داغ و پرشور بودی و تابستان شد، و شور و شوقت به بار نشست و کم کم
از آن شوق و بلوغ به معرفت رسیدی، نام آن معرفت را پاییزگذاشتیم.

اما... من به تو گفتم که از پس هر معرفتی، معرفت دیگری است، و پرسیدمت که آیا میخواهی تا ابد به این معرفت بسنده
کنی؟ تو اما بی قرار معرفتی دیگر بودی. و آنگاه به یادت آوردم که
هر معرفت دیگر در پی هزار رنج دیگر است. و تو برای معرفتی نو
به ایمانی نو محتاجی. اما میان معرفت نو و ایمان نو، فاصلهای تلخ
و سرد است که نامش زمستان است. فاصلهای که در آن باید خلوت
و تأمل و تدبیر را به تجربه بنشینی، صبوری و سکوت و سنگینی
را.
و تو پذیرفتی. اما حال وقت آن است که از زمستان خود به درآیی و دوباره ایمان بیاوری و آنچه را از زمستان آموختی در ایمان
تازهات به کار بری. زیرا که ماندن در این سکوت و سنگینی رسم
ایمان نیست، ایمان شکفتگی و شور و شادمانی است. ایمان زندگی
است پس ایمان بیاور، ای زمین عزیز! و زمین ایمان آورد و جهان
گرم شد. زمین ایمان آورد و جهان سبز شد. زمین ایمان آورد و
جهان به شور و شکفتگی و شادمانی رسید.

عرفان نظراهاری

از عالمی پرسیدند زندگی خود را بر چه بنا کردی؟

 گفت : چهار اصل

1- دانستم رزق مرا دیگری نمیخورد پس آرام شدم.

2- دانستم که خدا مرا میبیند پس حیا کردم.

3- دانستم که کار مرا دیگری انجام نمی دهد پس تلاش کردم.

4- دانستم که پایان کارم مرگ است پس مهیا شدم.