چندروز پیش جمعی از دختران خوبم مجلس مولودی دعوت بودند .برخی از تدارک یک هفته ای برای این ضیافت می گفتند ووقتی که برای آمادگی این مجلس صرف کرده بودند . باخودم فکرمیکردم  شرکت درمهمانی مدیر مدرسه اینقدر آمادگی می طلبد،شرکت درمهمانی  خدای بزرگ چقدر آمادگی می خواهد وما چه بیخیال نشسته ایم !!!!!!!!!!

نشسته ایم تاماه خدا نیز مثل همه ماهها بیاید وبرود !بی هیچ تدارکی ،بی هیچ آمادگی  ...چه غفلتی !

بچه ها می دانند کنککور سرنوشت یک سال زحمتشان را تعیین می کند  چقدر به آن بها می دهند ! شب کنکور چه بخورند ،آن شب را چگونه بگذرانند  چه بپوشند با چه مدادی و.... 

وما یک شب را درپیش داریم که سرنوشت ما درآن رقم می خورد برای آن شب چه کرده ایم ؟

شبی که به تنهایی ارزش یک عمر هشتاد ساله را دارد ،شبی برتر از هزارماه ،هشتاد سال !

بی جهت نیست که بارها وارد ماه خدا شده ایم ودست خالی برگشته ایم ،بی جهت نیست اینهمه روزه گرفته وطعم تقوی نچشیده ایم ...

د راحوال بسیاری ا زبزرگان می خوانیم که تمام سال برا ی درک شب قدر دعا می کردند .از مدتها قبل برنامه ریزی می کردند این شب با چه کلامی با خدا سخن بگویند ،چه بخواهند ،حتی چه عطری هنگام مناجات استفاده کنند و...ما چه غافل نشسته ایم !

خدایا به بیداری بیدار دلان دل مارا بیدار کن ، به آبروی مهمانان واقعیت توفیق استفاده ودرک این ماه را نصیبمان ساز 

میلاد امام منتظر نزدیک است 

هنوز نمی دانم با نو شدن سال  باید جشن گرفت یا عزا ؟اصلا چرا باید آغاز یک سال را که هنوز هیچ برنامه ای را آغاز نکرده ایم جشن گرفت ! 

مخالف شادی ونشاط نیستم اما   این شادی برایم قابل هضم نبوده ونیست .به یاد دارم درایام نوجوانی که دلی زنده داشتم همیشه از ساعتها مانده به تحویل سال به حرم  مولای رئوف پناهنده می شدم  وتا می توانستم اشک  میریختم وافسوس می خوردم که یک سال  برعمرم گذشت  وهیچ به دست نیاوردم . 

راستی گذشتن عمر شادی دارد یا عزا ؟گذشت عمری که به تعبیر رسول مهربانی (ص) گام برداشتن به سوی مرگ است .شاید آنها که این نو شدن سال را چنین عمیق ،جشن می گیرند نوشده اند ومن نه ! وخوشا به حالشان !

علی (ع) می فرمایند :من کرم المرءبکاوه علی ما مضی من عمره ... از کرم شخص این است که بر عمر گذشته اش بگرید 

ومن از این روست که می گویم :

عید واقعی از آن کسی است که پایان سالش را جشتن بگیرد نه آغاز آن را 

وخدا کند سالی داشته باشیم که پایانش اندوه وندامت نباشد !