امان از دینی که از شهدا برعهده ماست ،آنان که از «همه چیز» خود گذشتند تا من ومارا به بیداری برسانند.

آری از همه چیز ،از جان ،از نام ونشان، و.....

آنها خود را دربیابان های ایران گم کردند ،تا درسالهای بعد،سالهای فراموشی ارزشها به شهرهای ما بازگردند وما را بیدار کنند .

اگر آنها مفقود نمی شدند جنگ فراموش میشد ؛ارزشها فراموش میشد؛وما درغفلت خویش گم میشدیم !

آنها مفقود نشدند، خود را از دید ما «پنهان  »کردند تا روزی چون امروز با ورود دوباره آنها به شهر ،ما خود را «پیدا»کنیم !

وامروز درسالگرد حزن آمیز شهادت مادرشان خود را به مانشان دادند تا دوباره «خودمان» را پیداکنیم وبیدار شویم و....

وچقدرشهدا به فکر ماهستند وما چقدرمدیون آنانیم.