براىشمربن ذى الجوشن اسم‏هاى دیگرى چون اوس یا شرحبیل نیز ذکر شده است.

او را ذىالجوشن، صاحب زره وجوشن مى‏گفتند؛ زیرا سینه او برآمده بود و همانند سپرى بسته شدهنشان مى‏داد.

او نخست از یاران على علیه‏السلام در جنگ صفین و از فرماندهان شجاع ونامدار کوفه بود که در کنار حسن و حسین و در رکاب امام علیهم‏السلام حاضر بودهاست.

اودرکوفه به تدریس و روایت حدیثمی‌پرداخت و همیشه یک جلد قرآن حمایل داشت.

 اما سرشت ناپاک او به خاطرعمل زشت مادرش بر محیط و آداب الهى و اجتماعى چیره شد و سرانجام در لشکر عبیداللّهبن زیاد قرار گرفت.

نقل است که روزى مادر شمر که زنبزچرانى بود و در بیابان به کار خود مشغول بود، از چوپانى که از کنار او مى‏گذشت،

تقاضاى آب کرد تا با آن رفع عطش کند. چوپان تقاضاى شیطانى خود را شرط دادن آب قرارداد و او نیز پذیرفت و از این طریق، نطفه شمر منعقد شد.ا

ز این رو امام حسینعلیه‏السلام در روز عاشورا خطاب به او فرمود:

«یابن راعیة المِعْزى»؛ اى پسر زن بزچران!

 قوم ما در قتلگاه روزگار

مى‏شمارد شمرهاى بى‏شمار

شمر یعنى زخمه‏اى برچنگ ما

شمر یعنى تیغ در فرهنگ ما

شمر یعنى هجو شبنم تا سراب

شمر یعنى احتکار آفتاب

شمر یعنى درد قولنج زمین

شمر یعنى لعنة للعالمین