دلتنگ کربلایم . دلم برای حبیب بن مظاهر تنگ شده است .دلم برای همه اصحاب حسین تنگ شده است .هرچه بیشتر فکر می کنم ،هر چه زمان جلو می رود ترسم بیشتر می شود .ترس از اینکه آیا می توانیم امام خود را یاری کنیم ؟ ترس از اینکه بگویم یل لیتنی کنت معک ....نه !ماهنوز آماده نیستیم .باز هم باید سربرآستان حبیب ها سایید واز آنها بابت یاری جانانه از امامشان تشکر کرد . برخی از ما که حاضر نیستیم برای رضای امام خود از حرام خدا چشم بپوشیم چگونه از زن وفرزند ومال ومنال خواهیم گذشت ؟ راستی از میان این همه عاشقی که دیرز برسر وسینه زدند چند نفرشان می توانند امام را یاری کنند ؟ اگر آنها می توانستند یار امامشان باشند واگر یالیتنی کنت معک انها راست بود که امروز امام درمیان ما بود وصبح ظهورش به تاخیر نمی افتاد . پس باز هم سراغ حبیب ها برویم  که راستی خوشا به حالتان که تاریخ چون شمایی رابه خود ندیده است .دلم برای همه این حرفها برای حبیب تنگ شده است .