در روایات آمده است: اگر سیر هستید، غذا نخورید. غذا خوردن در حال سیری استعداد را کم می‏ کند.

از بیانات نورانی حضرت امیرمؤمنان(علیه‌السلام) این است: «لا تَجْتَمع الفِطْنَةُ والْبِطْنَة»؛

یعنی فطانت و هوشمندی با پرخوری جمع نمی‏ شود و پُرخور هرگز خردمند نمی‏ شود،

زیرا تمام تلاش و کوشش روح او این است که غذاها را هضم کند و دیگر فرصت اندیشیدن ندارد.

درست مثل اینکه شما یک انسان متخصص و دانشمند را به رفتگری در کوی و برزن بگمارید تا زباله‏ ها را جمع کند. اگر کسی می‏ تواند در کرسی یک استاد به تدریس بپردازد، چرا او را به رفتگری وادار یم؟! روح انسان می‏ تواند یک استاد و مربی خوب باشد، حیف است که او را به رفتگری جسم بگماریم.

غذایی که می‏ خوریم، برای تبدیل به مواد جذبی و دفعی، به زمان نیاز دارد که روح این کار را به واسطه بدن انجام می‏ دهد. روح انسان سلسله ای از قوای ادراکی و تحریکی را در اختیار دارد؛قوای تحریکی روح هم، ابزار فیزیکی ‏ای چون معده، روده و قلب دارد. آنچه غذا را به صورت خون، عادلانه میان مو، ناخن، گوش، چشم، مژه و... تقسیم می‏کند، روح انسان است

وجود مبارک امیرمؤمنان(علیه‌السلام) می‏ فرماید: «لاتَجتَمعُ عزیمةٌ و وَلیمةٌ».

بعضی انسانها اهل سورچرانی هستند و دوست دارند، هر روز میهمان یک نفر باشند. انسان سورچران اهل عزم و اراده نیست.

آیه الله جوادی آملی