دنیا غرق در سرور نیمه شعبان است .اما نمیدانم چرا همیشه نیمه شعبانِ من با غم همراه است !

چه کنم که در دل وذهنم« شادی آمدنش» از« غم نیامدنش »جدا نمیشود !

آمدنی که به لطف خدا ونگاه مهربان اوست ونیامدنی که به جفای من است !

این روزها همه در تدارک جشن آمدنش هستند ؛اما او هم به گمانم در غم نیامدنش است !

این روزها نگاه نگران او به عراق وسوریه وپاکستان و...است ،نگاه نگرانش به فرقه های منحرفی است که به نام اسلام ،اسلام راهدف گرفته اند ..

این روزها چشم اشکبار او را میبینم که به کشتار شیعیانش در هر نقطه از دنیاست

ونگاه منتظرش به «من وما »که راه آمدنش را هموار سازیم 

اما افسوس که همه آنچه از من وما می بیند ختم صلوات است ودعا و...

که ما با دعا وصلوات« آمدنش» را طلب می کنیم وبا «عملمان نیامدنش را ....

بامید روزی که با عمل «آمدنش »را »فریاد کنیم نه فقط صلوات ودعا

بامید اینکه بیدار شویم وآمدنش را تحقق بخشیم 

بامید صبح ظهورش