سه . تابع احساسات بودن با مطالعه مقاطع مختلف تاریخ کوفه ، مى توانیم تابع احساس بودنِ اهالى آن را مشاهده نماییم . علّت اصلى این ویژگى را مى توان عدم رسوخ ایمان در قلب هاى آنان دانست و طبعا از افراد و قبایلى که با دیدن شوکت اسلام به آن پیوستند و براى دنیاى خود به جنگ رفتند ، انتظارى جز این نمى توان داشت . شاید معروف شدن کوفیان به نیرنگبازى ، فریبکارى و بى وفایى ـ تا جایى که به ظهور مَثَل هایى چون : «أغدَرُ مِن کوفىٍّ (فریبکارتر از کوفى)» ، یا «الکوفىُّ لا یوفى (کوفى ، وفا ندارد)» انجامیده ـ ، نیز ناشى از همین ویژگىِ احساساتى بودن آنها باشد . چهار . پرخاشگرى نظامى بودن شهر کوفه و پدید آمدن فرصت هاى متعدّد براى جنگیدن ، روحیّه اىخاص و پرخاشگرانه به آنان داده بود . آنان ، مغرور از قدرت نظامى و فتوحات خویش ، در برابر هر تحوّلى پرخاش کرده ، با شورشگرى ، در صدد بازیابى هویت خویش و به دست آوردن منفعت بودند .

پنج . قبیله گرایى

قبیله گرایى حاکم بر عراق و جزیرة العرب ، در کوفه نیز نمود داشت و افراد قبیله ، به رئیس قبیله خویش ، بیش از رئیس حکومت ، وابسته بودند . از سوى دیگر ، سیاست مَدارانى همچون معاویه و ابن زیاد، با تطمیع رؤساى قبائل ، از توانایى آنان بر ضدّ امامان شیعه علیهم السلام ، استفاده مى کردند .