ایرانیان در گذشته تمایل داشتند دختران خود را به شاهزاده ها تزویج کنند .

وقتی  این ازدواج سر میگرفت روی دختر را پوشانده اورا سوار براسب کرده وبه طرف قصر میبردند .

همینکه به قصر میرسید ودرحالی که جمعیت گرد او جمع شده بودند چهره او را باز میکردند .

سنایی با استفاده از این رسم میسراید:

عروس حضرت قرآن نقاب آنگه براندازد

که دارالملک ایمان را مجرد بیند از غوغا

عجب نبود گر از قرآن نصیبت نیست جز نقشی

که از خورشید جز گرمی نبیند چشم نابینا 

خدایا دلم را از غوغای گناه خالی کن تا .....