کنار سفره که بوديم حرف مشهد شـد

وزيد بوي خراسان و ناگـهان رد شد

دوباره يـاد غريب آشـنا و شـوق حرم

و سيل اشک که پشت پلکها سد شد

و دخترم که به دل حسرت زيارت داشت

درست هم نظر مرتضـي و احمـد شد

دو سـال هست که تو قـول داده اي بابا

بـراي مـا که نـرفتيم واقعـآ بـد شد

تمام بودنـم آوار شـد و يـک لحظــه

زمان براي عبور از خـودش مردد شد

دو روز بـعد بليـط و شـروع يک پروار

کبوترانـه دلـم بـي قـرار گنبـد شد

قطار تهران،مشهد درست ساعت هشت

و ايستگاه که سرشار بـوق ممتد شد

و چند ساعت ديـگر به صحـن آزادي

نگاه منتظرم گـرم رفـت و آمـد شد