ما خیل بندگانیم ما را تو می‌شناسی
هر چند بی‌زبانیم، ما را تو می‌شناسی

ویرانه‌ئیم و در دل گنجی ز راز داریم
با آنکه بی‌نشانیم، ما را تو می‌شناسی

با هر کسی نگوئیم راز خموشی خویش
بیگانه با کسانیم ما را تو می‌شناسی

آئینه‌ایم و هر چند لب بسته‌ایم از خلق
بس رازها که دانیم ما را تو می‌شناسی

از قیل و قال بستند، گوش و زبان ما را
فارغ از این و آنیم ما را تو می‌شناسی

از ظن خویش هر کس، از ما فسانه‌ها گفت
چون نای بی‌زبانیم ما را تو می‌شناسی

در ما صفای طفلی، نفسرد از هیاهو
گلزار بی‌خزانیم ما را تو می‌شناسی

آئینه‌سان برابر گوئیم هر چه گوئیم
یکرو و یک زبانیم ما را تو می‌شناسی

خطّ نگه نویسد حال درون ما را
در چشم خود نهانیم ما را تو می‌شناسی

لب بسته چون حکیمان، سر خوش چو کودکانیم
هم پیر و هم جوانیم ما را تو می‌شناسی

با دُرد و صاف گیتی، گه سرخوش است گه غم
ما دُرد غم کشانیم ما را تو می‌شناسی

از وادی خموشی راهی به نیکروزی است
ما روز به، از آنیم ما را تو می‌شناسی

کس راز غیر، از ما نشنید بس «امینیم»
بهر کسان امانیم ما را تو می‌شناسی

روزهای حسرت

آخرین روزهای ماه شعبان برایم روزهای حسرت وافسوس است .حسرت آنچه باید میکردم ونکردم !

خوان گسترده ای که در ماه رجب وشعبان گسترده شد تا بهره ای برای ماه ضیافت الهی بگیرم ونگرفتم

میهمانی بزرگ خدا در حالی آغاز میشود که باید خودرا در این ماه برایش آماده میکردم ونکردم

ماهی که پیامبر رحمت" یداب فی صیامه وقیامه" ما چه کردیم ؟ آیا اقتدا به پیامبر کردیم ؟

افسوس ، که گناهانی که باید در این دو ماه به آب توبه شسته میشد ،نه تنها نشد که بر آن افزوده هم شد !

وحال باباری سنگین ، با رویی سیاه وخجل از گناه باید وارد میهمانی با عظمت معبود شویم آیا کسی نگاهمان خواهد کرد ؟

خدایا میترسم ! از رمضانهای" بی حضور" از قدرهای" بی قدر " از مهمانی بدون معرفت

از تکرار هر ساله این رمضانها ، از بهره نبردنها ، از تغییر نکردنها و....

چگونه این روزها این ذکر را بر زبان جاری کنم  که :

" اللهم ان لم تغفر لنا فیما مضت من  شعبان فاغفر لنا فیما بقی منه "

در حالیکه نه فقط فکری برای آمرزش نکردم که بر گناهم افزودم ؟

افسوس وباز هم افسوس !