ما مثل طایفه وگروهی هستیم که رییس خود را حبس نموده است ودر بلایا خود تصمیم جنگ یا صلح را اتخاذ میکند !

خودمان کرده ایم واجازه نمیدهیم بیاید وقضایا را حل کند .با اینکه میدانیم اگر بیاید میتواند مشکلات را حل کند ،ولی باز اورا محبوس کرده ایم !

بنابراین ،اگر میلیونها نفر هم با او موافق باشند او مثل شخص وحید وتنهاست که هیچ ناصر ومعین ویاوری ندارد !

زیرا ما در بیداری درست به وظیفه خود عمل نمیکنیم .بااین حال منتظر هستیم که بیدار شویم وتهجد به جا آوریم .اگر توفیق شامل حال انسان شود از خواب بیدار میشود ومشغول تهجد میشود ولی اگر توفیق نباشد چناچه بیدار هم شود از آنها بهره ای نمیبرد .                                                     

گفتاری از ایه الله بهجت