عصر عاشوراست .عصر غم انگیز ترین روز تاریخ بشریت ! شاید تا ساعاتی دیگر سفره عزاداری ما در دهه اول محرم جمع شود .اما عزای واقعی امام زمان از این لحظه آغاز می شود .

این روزها با مرور مصایب حسین (ع) ضجه زدیم  واشک ریختیم اما شنیدن کی بود مانند دیدن ؟ ! آری آن صاحب غریب وآواره ما همه مصایب را قرن هاست می بیند وبیداری مارا انتظار می کشد .واو از این لحظه دردناک ترین وقایع تاریخ را به چشم می بیند وخدا می داند چه حالی دارد او او اینک بدن های بی کفن وبدون سری  را  می بیند که درمیان درندگان بیابان رها شده اند . او یک کاروان دل شکسته ،عزادار وکتک خورده را می بیند .کاروانی که از فردای اسارت با کوله بار غم خویش ،شهر به شهر  با جاهلانی برخورد می کنند که برای تقرب به پیامبر رحمت آنها را آزار خواهند داد . وخدا می داند وقتی شنیدن این قصه پر غصه امان مارا می برد دیدنش با دل مهربان او چه می کند ؟

خدا کند اشک وعزای ما مرهمی بر دل مهربانش باشد .کاش  او خطاهای مارا نمی دید  کاش دسته های سینه زنی را که هنگام نماز هم  به عزاداری خود ادامه دادند نبیند ، کاش حرکات جاهلانه برخی از ما عاشقان حسین را نبیند .وکاش ما یادمان نرود که این امام  مهربان وعزادار با دل شکسته اش در انتظار  ماست .یادمان باشد که گناه من وماست که آمدن آن منتقم را تاخیر انداخته است .افسوس .....