اشک یکی از نعمتهای زیبای خداست .اشک گوهری است که طبق روایات قطره ای از آن دریاها آتش را خاموش می کند .مهم اینست که این گوهر گرانبها را کجا خرج کنیم . برای متاع اندک دنیا ؟ برای نرسیدن به خواستهای دنیا ؟یاهرجا کسی ادعا کرد بالای چشممان ابروست ؟!

امام سجاد (ع) دردعای ابوحمزه آموزش می دهند که دردهای اصلی ما کجاست وبرای چه باید گریه کرد .جایی که هیچ چاره وفریاد رسی نیست .حضرت می فرمایند .

گریه می کنم برای جان دادنم،برای تاریکی قبرم ،برای تنگی لحدم،برای سوال نکیر ومنکر از من ،برای بیرون امدنم از قبر برهنه وخوار که بارسنگینم رابه پشت کرده یک بار از طرف راستم بنگرم ویک باراز طرف چپم وهریک از خلایق رادر کار ی غیر از کار خودم ببینم .برای هریک از آنهادرآن روز کاری است که به خود مشغولشان داشته .چهره ها یی درآن روز غبار آلود است وسیاهی وخواری آنها را فراگرفته و...

راستی وقتی زیور عبادت کنندگان برای این دردها می گرید من وتو چه باید کنیم ؟  تو گوهر اشک را کجا خرج می کنی ؟