خیلی وقتها تصمیم می گیریم خوب باشیم ،بندگی خداکنیم ، کاری کنیم که حال دعا داشته باشیم وخلاصه توبه می کنیم اما این حال را از دست می دهیم وباز به جای اول خوذ برمی گردیم اما چرا ؟

امام سجاد(ع) دردعای ابوحمزه ثمالی به ریشه یابی این مسئله می پردازند :

خدایا هرزمان پیش خود گفتم که دیگر مهیا شده ام وبرخاستم برای اقامه نماز وبه راز ونیاز با تو پرداختم ،تو برمن چرتی مسلط کردی  درآن هنگام که داخل نماز شدم ،وحال مناجات را ازمن گرفتی درآن وقتی که به راز ونیاز پرداختم .مرا چه شده ؟که هرگاه با خود گفتم باطن ودرونم نیکو شده وبه مجالس توبه کنندگان نزدیک شده ام ،گرفتاری وپیشامدی برایم رخ داد که پایم لغزش پیداکرده ومیان من وخدمتگذاریت حائل گشته ای ؟!!!!!!!

سپس امام  به ریشه های این گرفتاری معنوی اشاره می کنند تا ما را از آن باز دارند :

1-شاید دیده ای که من حقت را سبک می شمارم  پس مرا دور کرده ای ؟

2-یا شاید دیده ای از تو رو گردان شده ام پس خشمم کرده ای ؟ 

3-یا شاید مرا درجایگاه دروغگویان دیده ای پس رهایم کرده ای ؟

4-یا شاید دیده ای سپاسگذار نعمتت نیستم پس محرومم ساخته ای ؟

5-یا شاید مرا درمجلس علما نیافته ای پس خوارم کرده ای ؟

6-یا شاید مرا در زمره غافلان دیده ای پس از رحمت خویش بی بهره ام کرده ای ؟

7-یا شاید  مر با مجالس بیهوده مانوس دیده ای ومرا به آنها واگذاشته ای ؟

8-یاشاید دوست نداشتی دعایم را بشنوی پس ازدرگاهت دورم کرده ای ؟

9-یاشاید به جرم وگناهم کیفرم داده ای یا به بی شرمیم مجازاتم کرده ای ؟

راستی ریشه مشکل ما کدام یک از اینهاست ؟