اولین زن شهیده در کربلا در عاشورا سال 61 هجری قمری، ام وهب همسر «عبدالله بن عمیر کلبی»، از طایفه «علیم» است. 



ام وهب در کربلا 
در این جنگ، یکی از یاران حسین بن علی (ع) عبدالله بن عمیر کلبی است که از جوانان حماسی و از شیعیانی بود که به اتفاق همسرش «ام وهب» به کربلا آمد و به امام حسین (ع) ملحق شد و در روز دهم محرم (عاشورا) سال 61 هـ.ق در جنگ با دشمنان حسین بن علی شهید شد. ام وهب همسر عبدالله که در این جریان حماسی و قیام حسینی شوهرش را همراهی کرد و با اصرارش از کوفه به کربلا آمد، روز عاشورا وقتی شوهرش به میدان رفت، او نیز به میدان شتافت تا شوهر را یاری کند، روی حس همکاری، عمودی را گرفت و به طرف شوهر آمد و گفت خاندان من به فدایت، برای این ذریه پاک رسول خدا، جنگ کن و از او دفاع نما!! شوهرش (عبدالله) خواست تا او را از میدان برگرداند ولی «ام وهب» با آنچنان شوری که دلش را آتش زده بود، نمی توانست، خودداری کند لذا به شوهرش رو کرد و گفت: من هرگز ترا وا نمی گذارم، دوست دارم که با تو بمیرم، که آن موقع امام حسین علیه السلام شخصا مانع او شد و فرمود بر زنان جهاد نیست. خدایت رحمت کند و با زبان تشکر او را برگرداند. 

ام وهب، شهید می شود
او که در میان خیمه ها بوده بعد از شهادت همسرش خود را به بالین او رساند و خاک و خون از صورتش پاک کرد و در همان حال چنین می گفت: «هنیئالک الجنه، اسئل الله الذی رزقک الجنه...» ترجمه: بهشت بر تو گوارا باد، از خدایی که بهشت را به تو ارزانی کرد می خواهم که مرا نیز در آنجا با تو همنشین کند. در همان موقع، به دستور «شمر بن ذی الجوشن» یکی از غلامانش بنام «رستم» با گرزی به «ام وهب» حمله کرد و آن را به سر او زد و سرش شکست و در همانجا به شهادت رسید و جسدش در کنار پیکر همسرش به روی خاک افتاد. 

نکته ای قابل توجه: 
نظیر این واقعه را درباره مادر و همسر شخصیتی بنام «وهب بن عبدالله بن حباب کلبی» در بعضی از کتب تواریخ و مقاتل نقل کرده اند ولی با بررسی هایی که ما انجام دادیم، می بینیم که چون کنیه عبدالله بن عمیر کلبی، «ابو وهب» و همسرش «ام وهب» بوده است، این تصور پیش آمده که این «ام وهب»، مادر وهب نامی است که شخصا در کربلا بوده و با آن خصوصیات یاد شده، به شهادت رسیده است و تدریجا عبدالله بن عمیر کلبی، به وهب کلبی تبدیل و با مرور زمان از کتابی به کتاب دیگر منتقل شده است در صورتی که ام وهب، نه مادر یک شهید، بلکه همسر شهیدی بنام عبدالله بن عمیر است که مادر او نیز در کربلا بوده و امام علیه السلام او را دعا نمود