امام حسین (ع) کودکی 5 ساله ودر آغوش مادر است که جدش ویژگی یاران اورا بیان میکند اولین ویژگی انها را اینگونه معرفی میکند :

لیس فی الارض اعلم بالله ولا اقوم بحقنا منهم

کسی خدا آگاهتراز آنها نیست  وکسی از آنها ذر رعایت حق ما استوارتر نیست

برخی از یاران مثل خزیمه وحر امام را طواف میکردند وسایه اش را می بوسیدند ! گویند در فتح مکه وقتی ابوسفیان عشق یاران پیامبر  به ایشان را دید که حتی از آب وضویش تبرک میجویند گفت :برگردید با این اصحاب نمیشود جنگید !

از این رو بود که هرکدام از یاران که بر زمین می افتاد اولین سوالش از امام این بود :که آیا از ما راضی هستی ؟

عابس به امام میگوید کسی محبوبتر از تو در عالم برایم نیست ومحبوبتر از جان هم ندارم که تقدیمت کنم وقتی به نبرد رفت ومبارز طلبید هیچ کس جرات نکرد به جنگش برود زره را از تنش در آورد دشمن از او پرسید دیوانه شدی ؟ گفت دیوانه عشق حسینم !

همه این اصحاب با وفا چشم در چشم مولایشان داشتند ویکپارچه تسلیم محض او .گرچه کسانی مانند محمد حنفیه به دلیل جانبازی ویا طبق نقل برخی به فرمان امام بود که به کربلا نیامدند اما روحیه اطاعت وتسلیم محض در برابر امام هم در او وجود ندارد تا آنجا که حتی به امام طرح وپیشنهاد میدهد ! درست مثل آنها که امروز خود را سرباز رهبری میدانند اما  بجای اطاعت به او طرح هم میدهند !

تامل کنیم ما تا کجا میتوانیم تسلیم رهبر باشیم ؟ آیا از یک قدمی پیروزی هم به اطاعت او باز میگردیم ؟ یا به مصلحت خویش عمل میکنیم ؟ معرفت ومحبت ما تا کجاست ؟

باز هم تامل کنیم که کربلا هم گریستن میطلبد وهم نگریستن !