قرار است از عاشورا عبرت یگیریم ،قرار است با حسین بودن را تمرین کنیم .تاریخ یکی از عوامل یزیدی شدن حسینیان  را حب دنیا میداند در خویش تامل کنیم که:

چقدر به دنیا بها میدهیم ؟

تا کجا حاضریم به دنبال دنیا باشیم ؟ آیا خط قرمز ارزشهایمان آنقدر رنگ دارد که مارا برگرداند؟

راستی کسب مال اولویت چندم مادر زندگیست ؟

یاری حسین اگر با دنیا طلبی تعارض داشت تا کجا مقاومت داریم ؟

شنیده اید برخی از حسینیون وقتی قطع به شهادت پیداکردند فرصتی طلبیدند تا به کارهایشان بپردازند وباز گردند وباز هم گشتند اما زمانی که سر مولایشان بر دار بود !سرعت تصمیم گیری ما در یاری امام  ورها کردن همه دلبستگیها تا کجاست ؟!