امام عاشورا منزل به منزل، به پالایش نیروها وهمراهان می پرداخت تا هرکس دل بسته خویش است وجان به رشته های دنیا بسته دارد ،نیاید.ا

و برای رقم زدن عاشورایی بی نقص وزلال وحادثه ای روشن وبی غبار به قلب هایی مهذب ویارانی آزاده می اندیشد وراندن های مدام ودعوت های پی درپی برای رفتن ،به همین دلیل بود .

امام برای همسفری جان آماده می خواهد .

روح رسته از همه چیز ومگر آخرین ودشوارترین زنجیر تعلق «جان» نیست ؟

چه بزرگ اند آنان که زن وفرزند وزندگی وآرامش رها می کنند وهمه را به پای دفاع از حریم حقیقت قربانی میکنند .

اگر شب عاشورا شب مزاح یاران وشادمانی وبی تابی آنان برای پیوستن به صبح است ،جز آزادی ورهایی جان های عاشق چه توجیهی می تواند بیابد؟