خدا تنها معشوقي است که عاشقاني دارد که هيچ يک از بودن ديگري ناراضي نيست و هيچگاه يکي از آنها معشوقش را تنها براي خود نمي خواهد .
ودر دستور زبان عرفان، فعل اينگونه صرف مي شود: من نيستم، تو نيستي، او هست.