خیلی وقتها تصمیم می گیریم خوب باشیم ،بندگی خداکنیم ، کاری کنیم که حال دعا داشته باشیم وخلاصه توبه می کنیم اما این حال را از دست می دهیم وباز به جای اول خوذ برمی گردیم اما چرا ؟

امام سجاد(ع) دردعای ابوحمزه ثمالی به ریشه یابی این مسئله می پردازند :

خدایا هرزمان پیش خود گفتم که دیگر مهیا شده ام وبرخاستم برای اقامه نماز وبه راز ونیاز با تو پرداختم ،تو برمن چرتی مسلط کردی  درآن هنگام که داخل نماز شدم ،وحال مناجات را ازمن گرفتی درآن وقتی که به راز ونیاز پرداختم .مرا چه شده ؟که هرگاه با خود گفتم باطن ودرونم نیکو شده وبه مجالس توبه کنندگان نزدیک شده ام ،گرفتاری وپیشامدی برایم رخ داد که پایم لغزش پیداکرده ومیان من وخدمتگذاریت حائل گشته ای ؟!!!!!!!

سپس امام  به ریشه های این گرفتاری معنوی اشاره می کنند تا ما را از آن باز دارند :

1-شاید دیده ای که من حقت را سبک می شمارم  پس مرا دور کرده ای ؟

2-یا شاید دیده ای از تو رو گردان شده ام پس خشمم کرده ای ؟ 

3-یا شاید مرا درجایگاه دروغگویان دیده ای پس رهایم کرده ای ؟

4-یا شاید دیده ای سپاسگذار نعمتت نیستم پس محرومم ساخته ای ؟

5-یا شاید مرا درمجلس علما نیافته ای پس خوارم کرده ای ؟

6-یا شاید مرا در زمره غافلان دیده ای پس از رحمت خویش بی بهره ام کرده ای ؟

7-یا شاید  مر با مجالس بیهوده مانوس دیده ای ومرا به آنها واگذاشته ای ؟

8-یاشاید دوست نداشتی دعایم را بشنوی پس ازدرگاهت دورم کرده ای ؟

9-یاشاید به جرم وگناهم کیفرم داده ای یا به بی شرمیم مجازاتم کرده ای ؟

راستی ریشه مشکل ما کدام یک از اینهاست ؟

خیلی وقتها از دردهای دلمان به خدا شکایت می کنیم امادردعای شیرین افتتاح به ما یاد داده اند که از این دردهای عمیق به خدا شکایت کنیم تا بدانیم درد اصلی ما چیست .

خدایا به تو شکایت می کنم از نبودن پیامبرمان واز غیبت مولایمان واز بسیاری دشمنان وکمی افرادمان واز سختی آشوبها واز کمک دادن اوضاع زمانه که به زیان ماست !

پس بر محمد وآل محمد درود فرست وکمک ده مارا بر این اوضاع به گشایش فوری از طرف خود وبرطرف کردن رنج وناراحتی ویاری با عزت وظاهر ساختن سلطنت حقه ورحمتی از جانب تو که مارا فراگیرد وتندرستی از طرف تو که مارا بپوشاند به رحمتت ای مهربانترین مهربانان .

فرصت انس با این دعا را دراین شبها از دست ندهیم 

میهمانی به دهمین روز خود رسید .اینک جادارد از خود بپرسیم در کجای این ضیافت آسمانی ایستاده ایم ؟ آیا قدمی از اولین روز  میهمانی جلوتر رفته ایم ؟ یادمان باشد هدف از برپایی این  ضیافت آسمانی بدست آوردن تقوی است "لعلکم تتقون" ومعلوم است به میزان کسب تقوی ونزدیک شدن به این هدف است که تلاش ما پذیرفته است .درروایات متعددی شرط قبولی روزه را  تغییر درجهت بهتر شدن معرفی کرده اند .

اگر ده روز ار مهیمانی را بی هیچ تحولی پشت سر گذاشته ایم ،اگر هنوز  بدی های خودرا شماره نکرده وبه اصلاحش نپرداخته ایم ،اگر هنوز درپله اول ایستاده ایم بدانیم که حاصل ما از روزه دررزوها ی بلند تابستان ،حاصلی جز تشنگی وگرسنگی  نیست .

زمان به سرعت می گذرد ،چیزی نمی گذرد که عید فطر را به نظاره می نشینیم  ، فرصت را از دست ندهیم وگرنه فطر ،عید که نیست ،بلکه عزای "محرومیت" ماست .

نه رو زدیگر به شب سرنوشت ساز مان  مانده است . شب قدر که قرار است روزی های مادی ومعنوی مارا قسمت کنند . آیا آمادگی دریافت رحمت این شب را داریم ؟اگر چشم دل با زکنیم اگر حقایق عالم را خوب ،درک کنیم ازاین لحظه باید حرکتی  دیگر را آغاز کرد تا  توشه ای برای شب سرنوشتمان بدست آوریم .