شب میلاد امام رافت ومهربانی است .اشک وجودم را فرا گرفته ،نمیدانم اشک شوق است یا حسرت .اما نه گویی اشک حشرت است .

خودرا غرق درنعمت الهی میبینم .هیچ نعمتی را فراتر از همسایگی با این امام نمی بینم . نمی دانم این لطف بیکران الهی چگونه نصیبم شد واگر این نعمت را نداشتم امروز همچنان که درفراق خواهر نازنینش می سوزم  ، می سوختم و...

اصلا زندگی بدون امام رئوف برایم معنی ندارد .وخدا کند که فردای قیامت هم توفیق زیارتش را داشته باشیم وگرنه ...

اما افسوس که قدراین همجواری را نمی دانم افسوس که لیاقتش را ندارم . افسوس که نه لیاقت دیدن رویش ونه شنیدن صدایش را  دارم .

وقتی به گناهانم فکر می کنم  ،به اینکه درحضور چنین امام مهربانی حریم شکنی می کنم از خودم متنفر میشوم  ووقتی او باز با رافت خویش مرا درآغوش مهرش می پذیرد شرمنده می شوم و....

وقتی به قدر نشناسی خود فکر می کنم به اینکه  لیاقت ندارم وهمت نمیکنم که روزم را بازیارتش آغاز کنم شرمنده تر .....

امشب که لابد مادرش،  تنهافرزندش وآن امام تنها وطرد شده را درحرمش می توان یافت باز باید به آنها متوسل شد وهدایت را خواست وکاش این بار اگر لیاقت هدایت را درمن نمی بینند به چنین عمر حسرت باری خاتمه دهند و...

امشب باز هم باید از او خودش را بخواهم ،محبتش،معرفتش،زیارتش،همسایگی وتوفیق خدمتش  و..

دعاپشت دعا برای امدنت 

گناه پشت گناه برای نیامدنت 

دل درگیر میان این دو انتخاب

کدام آخر؟آمدنت ؟یا نیامدنت؟

روزی شیخ ابوالحسن خرقانی نماز می خواند

آوازی شنید که

ای ابوالحسن ! 

خواهی که آنچه از تو می ‌دانم با خلق بگویم تا سنگسارت کنند؟

شیخ گفت: بار خدایا! 

خواهی آنچه را که از "رحمت" تو می‌دانم و از "بخشایش" تو می‌بینم با خلق بگویم 

تا دیگر هیچکس سجده‌ات نکند؟

آواز آمد: نه از تو؛ نه از من. 

بیش از چهل روز از شب های قدر گذشت و خوشا به حال آنان که در این چهل روز بر عهد و توبه خود پای فشردند و اینک با قلبی صاف و روحی جلایافته با سرعتی افزون تر به سوی حضرت حق در حرکتند. ولی هستیم بسیاری از ما که همان فردای لیالی قدر توبه شکستیم و عهدمان را زیر پا گذاشتیم. در حالی که چشمه بخشش جوشان بود و چه بسا همه توبه هایمان آن شب پذیرفته شده بود اما باز قدر ندانستیم و به منزل اول عادت های سخیف و گناه های کوچک و بزرگ بازگشتیم.

ماه ذیقعده یکشنبه هایی دارد برای تولدی دوباره؛ برای پاک شدن و بار گناه را بر زمین نهادن. در این ماه بهشتی، عملی از حضرت رسول صلی الله علیه و آله روایت شده است که برای انسان آرام و قرار نمی گذارد.

«انس بن مالک» می گوید: رسول خدا در یکشنبه ی ماه ذیقعده از منزل بیرون آمد و فرمود: ای مردم، کدام یک از شما می خواهد توبه کند؟ عرض کردیم: همه می خواهیم توبه کنیم. فرمود: غسل کنید و وضو بگیرید و چهار رکعت نماز- در هر رکعت یک بار فاتحه الکتاب، سه بار قل هو الله احد و هر کدام از دو سوره معوذتین را یک بار- بخوانید، سپس هفتاد بار استغفار کنید و آن را به « لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم» ختم کنید. آن گاه بگویید: «یا عزیزُ یا غفار، اِغفِر لی ذُنوبی و ذُنوبَ جَمیعِ المُومنینَ و المُومِنات، فَاِنّه لا یَغفِرُ الذُّنوبَ الّا اَنت»

سپس فرمود: هر بنده ای از امت من این عمل را انجام دهد، از آسان به او ندا می شود: «ای بنده ی خدا، عمل خود از نو آغاز کن؛ زیرا توبه ی تو پذیرفته و گناه تو آمرزیده شد.» و فرشته ای از زیر عرش به او خطاب می کند: «ای بنده خجسته باد بر تو و فرزندان تو!» و فرشته ای دیگر ندا می کند: «ای بنده، دشمنان تو در روز قیامت از تو راضی خواهند گردید.» و فرشته ای دیگر ندا می کند: «ای بنده، تو مومن از دنیا می روی و دین تو از تو گرفته نمی شود و قبر تو گشوده و نورانی می شود.» و فرشته ای دیگر ندا می کند: «ای بنده، پدر و مادر تو از تو راضی خواهند گردید، اگر چه از تو ناخشنود باشند و پدر و مادر و فرزندان تو آمرزیده شدند و روزی تو در دنیا و آخرت گشوده و فراوان خواهد بود.» و جبرئیل علیه السلام ندا می کند: «من همراه با فرشته ی مرگ می آیم و به او سفارش می کنم که با تو به نرمی رفتار کند و اثر مرگ حتی خراشی در تو ایجاد نخواهد کرد و فقط روح تو به آرامی از بدنت خارج خواهد شد.» عرض کردیم: ای رسول خدا، اگر بنده ای این عمل را در غیر این ماه انجام دهد، چه اثری خواهد داشت؟ فرمود: «همانند آن چه توصیف کردم برای او خواهد بود و این سخنان را جبرئیل علیه السلام آنگاه که خداوند مرا به آسمامن (معراج) بر، به من آموخت.

آسمان چشم گشاده تا از انوار الهی معصومه اهل بیت نورانی شود و ظرف دلش را پر از پرواز فرشتگان سازد. 
زمین دل گشوده تا همه عطشش را با کرامت کریمه اهل بیت سیراب سازد. 
زمان، هروله می‏کند تا هلال ذیقعده را در آغوش کشد و از خبر ولادتِ نوری از انوار ولایت در مهد امامت و وصایت، سرشار شور و مستی شود. 
سلام بر دیدگان معصومی که عصمت، ناخدای دریای نگاهش بود.